Mijn advies is om zelf eens op de lokale bevolking af te stappen. Vaak heb je dan de mooiste en leukste gesprekken. In Gambia praten ze veel Engels. Kan je niet communiceren in het Engels? Maak dan een mooi gebaar door ze iets kleins te geven. Hier zijn geen woorden voor nodig. Toch laten de Gambianen je blijken dat ze enorm blij met je zijn.
De armoede heerst in Gambia en dat is ook zeker zichtbaar. Heb je nog wat ruimte over in je koffer? Neem oude kleding mee, snoepjes, pennen of kleine speeltjes. Weet dat de Gambiaan al met de kleinste spullen dolgelukkig is. Trek het binnenland in en bezoek een compound of een schooltje. Natuurlijk wil je de spullen direct met alle liefde uitdelen aan de bevolking, maar doe dit niet alleen. Doe dit op een schooltje samen met de directeur of in een dorp samen met het dorpshoofd. Doe je dit niet? dan ben je binnen no time omgeven door een enorme massa Gambianen. De gids, directeur of dorpshoofd helpt je met de orde en een eerlijke verdeling.
Tijdens een dagexcursie wordt er ook vaak bij een schooltje gestopt. De uitvoerende maatschappij geeft aan dit te rouleren, echter vraag ik me dat af. Ik heb onze taxichauffeur daarom gevraagd of hij wellicht nog een goede bestemming voor onze spullen wist. Hij nam ons mee naar een onbekende plaats in het midden van Gambia. Na een gesprek met de lokale juf stonden de kindjes netjes in een rijtje, lieten ze ons hun liedje horen wat ze net hadden geleerd met Engelse les. Vervolgens moesten de kids het klaslokaal weer in, waardoor ze langs ons liepen. Iedereen wilde een high five of een handje van ons. Eenmaal in het klaslokaal hadden we handpoppetjes, lollies, ballonnen en pennen uitgedeeld.
Vrienden die ieder jaar naar Gambia afreizen gaven de tip dat zondag familiedag is voor de Gambianen. Hele gezinnen begeven zich naar het strand met zelfgemaakte hapjes, wat drankjes en een kleedje. Voor ons de uitgelezen kans om ons te mengen tussen de locals. We gaven nog wat spulletjes aan ouders. Een vrouw had ik wat pennen en ballonnen gegeven. Hier was ze zo ontzettend blij mee. Ze antwoordde: ” Oh my god it’s my lucky day today, god bless you”. Waarna ik haar kind genaamd ”Precious” in mijn armen kreeg. Vervolgens kwam een jongetje naar mij toe en hij wees naar de pennen in mijn hand en zei: ”for me?, I can use it for school”. Zoveel gaat er op zo’n moment door je heen, want voor ons is dit zo normaal. Het is zeker een tip om contact te zoeken met de locals. Je leert gewoon zoveel meer van deze mensen en je beseft je (hoe cliché het ook klinkt) hoe goed wij het hier hebben.
